کسانی که معتقد به یک قدرت ماورایی هستند و آن را خدا می‌نامند در همه اتفاقات (بیشتر آنها) حکمت الهی جریان دارد.
حکمت الهی دانشی است که معتقدین به خدا از ماهیت آن خبری ندارند اما می‌دانند که هیچ‌چیزی از دایره علم الهی خارج نیست و او بر همه چیز اشراف دارد.
من از خدای یکتا و یگانه‌ای صحبت می‌کنم که برای بسیاری از خوانندگان این متن آشناست. این آشنایی الزاماً به معنای معتقد بودن نیست.
من به نیرویی ذی‌شعور و خردمند ایمان دارم که ذکر جزئیات این اعتقاد را حداقل در این متن ضروری نمی‌دانم.
آنچه در این متن مدنظر من است ایمان به خدایی است که صورتی انسانی دارد. وجودی که من به‌عنوان یک انسان او را با ویژگی‌هایی تماماً انسانی می‌شناسم.
اشکالی که خداناباوران و یا منکران به خدا همواره بر خداباوران وارد می‌کنند. خدایی انسان‌گونه...
بله... دقیقاً همین‌طور است. حتی اگر کمی شدت عمل (نظر) به خرج بدهیم خدایی مَرد گونه!
غیر از این هم (خدای انسان‌گونه) نمی‌تواند باشد. چرا؟
چون من به‌عنوان یک انسان خارج از ادراک و فهم انسانی چه تصوری از یک وجود برتر می‌توانم داشته باشم؟
هرآنچه من به‌عنوان یک انسان درک می‌کنم بازخورد و بازتاب و واکنشی انسانی است. عجیب نخواهد بود اگر بخواهم به‌عنوان یک انسان‌شناختی از خدا پیدا کنم (حتی در شکل حداقلی) و نسبتی به آن بدهم تصویری انسان‌وار از او داشته باشم.
خدایی که بینا و شنوا است و می‌اندیشد و احساس دارد. محبت و عشق دارد. خشم و غضب دارد و... تعریفی که بتواند برای انسانی که به او می‌اندیشد ملموس‌تر باشد.
البته حتی در همین شکل قضیه هم انسان اعتراف می‌کند که او فراتر از هر چیزی است که در بیان وی گفته شده؛ اما هرچه هست از نگاه یک انسان آن وجود متعالی صاحب ویژگی‌هایی انسانی است و این فقط و فقط یک دریافت بشری و تصویری تمثیلی از آن وجود است به‌قدر و اندازه‌ای که برای انسان قابل‌فهم است.